Escuro e descarado como a mellor Yolanda Castaño, A falsa autónoma solta un obús sobre contidos infrecuentes para a poesía e sinala o impacto emocional que poden ter as dificultades económicas. Faino cun fondo simbolismo capaz de falar de débeda, obediencia e autoexplotación dun xeito transcendente. Unha voz sarcástica ou autocrítica, desesperada ou rabiosa, profundamente política, pon o foco nas servidumes do traballo, na maquinaria insaciable e degradante do capital. E deixa ver que o mandato económico é, á fin e ao cabo, un mandato de miseria.